Een culinair luxe-intermezzo

Tijdens elke camperreis gunnen Robert en ik onszelf minstens één keer een uitgebreid diner in een zoals wij dat dan zeggen, heel goed restaurant. In een paar departementen hebben we ondertussen een favoriet op de lijst staan.

Onze nummer één in het departement ‘Lot’ is sinds we het vijf jaar geleden ontdekten ‘Les Trois Soleils de Montal.’ Een Michelin ster. Meesterlijke Chef. Attente gastvrouw met kennis van zaken. Schitterende gerechten.

Onlangs las ik met enige wrevel een recensie van iemand die zich geringschattend had uitgelaten over het interieur en de aankleding van het restaurant. De hele opzet van het etablissement werd door deze kenner weggezet als ouderwets. Misschien dezelfde kenner die zich twee decennia geleden nooit zou verlaagd hebben tot het beluisteren van de ordinaire shlager die hij vandaag met veel sérieus als authentiek levenslied ervaart.  Het is mijn vurige wens dat de zogenoemde oubolligheid van Les Trois Soleils over een tijdje door elke kenner als ‘trendsetting nostalgisch en met een subtiele knipoog naar de jaren 80’ zal omschreven worden. Al is er veel kans dat ik dan afhaak. Maar ik wijk af. Ons diner dus:

Omdat Robert en ik het ontbijt en de lunch tactisch hadden overgeslagen, waren we vrij uitgehongerd toen we om twintig voor zes de ruime en met bomen omzoomde grindparking van Les Trois Soleils opreden. Honger of niet: in Franse restaurants sturen ze je wandelen wanneer je om zes uur in vol ornaat voor de deur staat en is het pas een heel stuk na zevenen dat de gastvrouw of -heer je met veel tegenzin binnenlaat. Een beetje wereldburger echter, meldt zich niet voor achten. Heel veel tijd om uitgebreid te douchen en onszelf presentabel te maken.

Douchen doen wij in ons eigen compacte badkamertje van twee in één want dankzij een ingenieus sanitair systeem van slechts 1 druk op de knop, kan het wc-element in een holle ruimte verdwijnen zodat je een  ruime douchecabine overhoudt. Het omvormingsproces van één druk op de knop neemt -vind ik- toch flink wat tijd in beslag. Eerst moet er een pin in het wasbakmeubel omhooggetrokken worden zodat die loskomt van de wand waarna de hele wasbak met spiegel en al in een nis kan draaien. Eens de wasbak weg is schuif je een paneel naast de WC open. Je draait de pot in de juiste positie zodat hij zo meteen in de holle ruimte achter dat paneel past en vervolgens druk je dus op die ene knop. Vanaf dan begint de pot tegen wil en dank aan zijn moeizame reis over z’n railtje naar de plek uit het zicht. Het klinkt slepend van ‘Bzzzzzzzzzz’ en de pot houdt steeds dezelfde traagheid aan, ongeacht de situatie dus ook in omgekeerde richting wanneer je vreselijke buikkrampen hebt en met fijngeknepen billen, van het ene been op het andere wippend na een douche op de WC staat te wachten. Maar dus: als ook de toiletpot verdwenen is kan je de houten vlonders van het vloertje weghalen en is de make-over helemaal klaar. De omschakeling valt volledig onder de bevoegdheid van Robert: ‘Super simpel!’ zegt hij.  Echt super simpel klinkt dat toch allemaal niet zoals ik hem in de krappe ruimte hoor klussen.

‘Ziezo, het is weer gebeurd! Je douche staat klaar,’ zegt Robert dan. Want ah ja: Ik mag altijd als eerste douchen. Robert maakt er een erezaak van, een gentleman kwestie gezien het warm water beperkt is. ‘En je moet er niet op kijken hé!’ drukt hij mij elke keer op het hart. Maar natuurlijk kijk ik er wel op. Nadat Robert zelf gedoucht heeft -met redelijk warm en naar het einde toe koud water- droogt hij de douchewanden af, hij puzzelt de vlonder weer in elkaar, klapt het halfcirkelvormig wasbakje terug uit de wand en als laatste tovert hij -inderdaad met één druk op de knop- het toilet terug tevoorschijn.

Na Roberts post-douchale werkzaamheden en de WC-pot-bzzzzzzz, verscheen hij voor de culinaire gelegenheid van Les Trois Soleils, in een wolk van Eau de Toilette in het woongedeelte. Ik had me terwijl hij onder de douche stond in mijn enige veel te dure rode jurk gehesen. Die paste nog net. Onder de jurk droeg ik mijn chique witte sandaletten met de giga-hoge hakken waarop ik welgeteld negenennegentig stappen kan zetten, daarna heb ik ondersteuning nodig. Maar o zo sexy, die witte sandaletten onder dat rood. Robert keek me aan. Hij maakte niet meteen aanstalten om zijn mooie pak aan te trekken. Trouwens: als we ons aan het lokale respectabele uur van binnenkomst wilden houden hadden we nog drie kwartier op te vullen.

Wat is er heerlijker dan in lome voldaanheid, met nog een paar ondeugende krullen in het haar, hand in hand met je geliefde je favoriete restaurant binnen te wandelen en beleefd te knikken naar de gastvrouw?Wat is er heerlijker dan samen met je geliefde aan een netjes gedekte tafel te gaan zitten en gedurende een paar magische uren de heerlijkste gerechten opgediend te krijgen?

Na die avond, dicht bij elkaar in een camper bed gaan liggen en door het dakraam naar de sterren kijken misschien? 

Naar de sterren kijken,

beseffen dat je gelukkig bent,

vooral met elkaar

en zo in slaap vallen.