Laat het landschap weerklinken

Zo zijn we op een zomerse dag vroeg in de ochtend onderweg naar Apremont-Sur-Allier, een kleine gemeente in het departement Cher (18). Ons hondje Bocuse ligt te dutten op haar plekje op de grond tussen Robert en mij in. Volgens ons navigatiesysteem is het nog drie uur en vijf minuten rijden tot de camperstop in Apremont-sur-Allier. Het vierde nummer op onze playlist is afgelopen, er volgen een paar tellen stilte en het volgende nummer begint: pling-pling-pling… na de eerste drie noten weet je het gewoon: ‘Once Upon a Time in the West’ van Ennio Morricone. Iemand die een klavecimbel zo wijds kan laten klinken dat je je aangeboren associatie met groteske witte pruiken, ridicule kleine danspasjes en wit bepoederde gezichten op slag bent vergeten… zo iemand is geniaal. Mijn man kan er maar niet van over en net als altijd met dit nummer kan ik niet anders dan hem volmondig gelijk geven: ‘Ja, Morricone was een genie.’ Dit gezegd zijnde draait hij de volumeknop verder open.

En zo speelt, luid muzikaal omkaderd, de trage film van het voorbijglijdend landschap: maïs- en korenvelden met daarachter de bosrand. Ik bedenk me dat alles in Frankrijk zich grootser uitgestrekt heeft dan in ons klein landje. Hoe langer ik me door de muziek laat overspoelen, hoe perfecter het landschap zich verklankt weet: grote, groen en gele vierkanten akkerland, doormidden gesneden door de zwarte streep waarover wij rijden. De sopraan valt in; de frêle stem van een schuchtere engel over een veld waarop strobalen als glimmende gouden cilinders verspreid liggen. De zon en de violen zwellen aan, de engel klimt op haar dwarsfluit hoger en hoger de strakblauwe lucht in, tot ver boven het zonnebloemveld waar we nu langsrijden en dat als een gigantisch laken van uitbundig geel naast ons ligt uitgespreid. Morricone’s orkestje schalt steeds krachtiger door de luidsprekers, woordeloos, in een taal die elk hart verstaat, en het mijne vult zich met ontroering.

Ja, ik kan weinig bedenken dat zo vol van verlangen is dan dit onderweg zijn, hier op de route nationale door ruraal Frankrijk op de melodie van ‘Once upon a Time in the West’ van Ennio Morricone.

Muziek is cruciaal als je onderweg bent…

Muziek is cruciaal tout-court.