Hoe het begon 

Ik stikte zo'n tien jaar geleden bijna in mijn koffie na het antwoord van mijn nieuw lief op mijn vraag: 'Wat staat er bij jou nog op je Bucket list schatje?'  Een camper was wel het laatste haar op mijn hoofd. Zo'n ding stond voor een rits (en meer) aan helse onwenselijkheden: half opgewarmde blikken ravioli, in der haast opengetrokken zakken chips, immense voortenten volgestouwd met esthetisch mislukte keukenelementen, kleine onhandige gaspitten genre bunsenbrander, bestek in het soort plastic dat meteen doorbuigt. Dat allemaal plus het aanstootgevend geluid van teenslippers in de gezamenlijke doucheruimte. In de ogen van de fijnbesnaarde ziel voor wie ik mezelf nog wel eens durf aan te zien was er weinig ergers mogelijk dan het rondreizen met een camper, zelfs als dat door mijn geliefde 'La Douce France' zou zijn. 'De vrijheid, het in de natuur zijn, het buitenleven,' sprak de man van mijn dromen vol vuur. Lang verhaal kort: mijn verliefdheid was immens dus de camper kwam er. 

Gaandeweg begon ik steeds meer plezier te beleven aan het onderweg zijn en aan het koken in mijn klein maar handig camperkeukentje. Ik experimenteerde volgens het principe van de eenvoud en botste zo soms op verrassende gerechtjes die door mijn man slash routeplanner enthousiast werden onthaald. Op sommige zeldzame momenten kwam ik al improviserend zelfs tot de essentie van wat koken voor mij betekent: een perfect geslaagde vrije interpretatie met lokale producten. 

Ik begon mijn recepten op te schrijven, ideeën te noteren, onvergetelijke momenten, plaatsen waar we geweest waren, gedichtjes die me onderweg zomaar kwamen aangewaaid. Maar evengoed tikte ik A-viertjes vol met reisverhalen allerhande, zowel de plezante als de ambetante. 

Op een ochtend klom ik uit het camperbed, poetste mijn tanden, gaf mijn man een kus en mijn hondje een aai. Vervolgens trok ik mijn keukenschort aan en werd: 'Jeanne De Camperchef'.